Dance Like a Man! (Inspired by the play with same name, written by Mahesh Dattani ) - Part 2

Dance Like a Man! (Inspired by the play with same name, written by Mahesh Dattani ) - Part 2

Just a laugh

As I continue writing my memories, this one will remain with me for life!

One day at school, when we were playing in the ground, two girls, my classmates came running to me. Again I was a bit startled as I hardly spoke to any girl, I was shy and unsure. The giggled at me and asked if I was learning Bharathanatyam! They didnt even wait for me to answer, just went away giggling.

Piercing the ear

My Mother who was obsessed with bharathanatyam, was obsessed in watching me dance. She had recently made me get my ears pierced and wear earings. The only consolation I got was that they were made of gold and it was really good for my well being.

I was by then studying in my 9th, around 15 years old.

I was walking by a crowded area on an evening and a few boys, older than me, definitely looked stronger than me, chased me harassingly, calling out me wearing those ear rings and I had to run away until I lost them.

Inspiration

By the time I found out about a boys batch in my dance class, I was already 16 or 17 years old and decided to quit dancing. I met these wonderful men, who really inspired me to pursue with it. However I found theatre just then.

Love story

I heard a love story of two talented dancers, I knew both of them. Their guru had only one condition to them, either they get married and quit learning from them or they dont get married and continue. Girl stayed back and continued to learn from them and the boy had to quit and couldnt become as famous as he could have.

Stage fright

It was the first time I had been to a backstage of a live stage performance. My gurus were recent sensations in Indian dance scene. I had the privilage of going to one of their shows, and to my luck, I was a bit early. I saw a totally different guru there...to my delight he was not strict or serious, instead having a good laugh with other artists. I was completely fascinated. And to my surprise, they also made me part of their performance, in a small way. I was completely thrilled, and maybe when I look back now, the fascination of stage started there.

School Day

My school librarian was also passionate about dance. All others children hated her as she was too tough on us. But she had a group of her favorite students who were the regular school day dancers albeit they danced for western and bollywood songs. They felt like elite children and the boys had the pleasure of becoming friends, partnering with the most beautiful girls as they were also a part of that group. It felt like a cool gang in the school. 

I, being a shy, anonymous kid, could never dream of being a part of that group. I did try to audition a few times, but either I was just made a dummy side dancer, who was eventually replaced with someone else, or not even considered.

It was during my 10th, send off event, I decided to perform a solo Bharathanatyam piece. After which, the librarian came to me and said "Why didnt you tell me you were learning dance? I would have included you in all our school day events!". She went on to describe how dedicated and great my gurus were. Till this day I dont know if she was genuine or sarcastic about her final words to me before I left school.

Dance Like a Man! (Inspired by the play with same name, written by Mahesh Dattani )

My first memory of dance!

Its been almost 22 years now since I started dancing. I remember those walks to my dance class which was about a kilometer away but the ups and downs of the roads defined the journey more than its distance! I only have good memories with my first teacher as she was a very gentle lady who was always smiling,  it was not a very crowded class and I was also not being judged for my talent yet perhaps, but I can feel the echoes of those classes, it still feels dark and hollow somehow. It was just a classroom of a very small school near Gayathrinagar, could never compete with todays studios. All the items I learnt were my mom's favorites.

One class I remember very specifically is when two older girls who were learning in my class were talking to themselves and giggling at me, I became curious and amused at that, I hadnt got so much attention from a non-family member ever. They secretely took me to the adjascent room, cajoling my mother to wait....to tie me raakhis. It was even more celebratory for me because I had no girl siblings and I have always wanted one, always imagined I could emotionally bond more with a sister.

Fever Gone.

I remember very strikingly, during my high school days, I had fever and cold and had procrastinated about attending that day's dance class all the way from school to my class but somehow made up my mind to not miss it, after an intense session that day, for the first time in my life I realised with some intense physical activity, cold and fever could be cured. However they came back even more stronger next day.

Evenings at the station

Many months after I had quit bharathanatyam, ofcourse not informing my teachers, I used to lie to my parents just to collect fee money and ofcourse to keep them from shouting at me for quitting, my class times were spent on my favorite railway station benches with my close friend, in my dance costume. I can still feel the fear of getting caught, fear of unknown future, as I remember those evenings and write about them.

A horrible incident

It was a crowded class and many students who were not even from my class were together practicing for the annual event coming in a few days. I remember my mother beating me in front of everyone and forcing me to attend the session while I didnt want to for some reason I dont remember now.

My Junior Exam

For the first time, I was getting to show my dancing skills to outside world. I remember we had some rigorous practice sessions over the past couple of months for this day. And I was not the most appreciated student of the class, there were other girls who were more graceful. But I secretely wished and almost knew my teachers knew nothing about my talent and grit. I thought I will show everyone how talented I was in the exam. And there I was at the exam center waiting for my turn, I had practiced in the morning and my bells, which protruded till my feet were hurting. While dancing in the exam hall, my feet started bleeding, I continued dancing and I remember the examiner really appreciating me. My exam results were good but I was not the best or even close to the best in the state.

Days of a tease

My second dance teacher used to come to our house and teach. She was different than my first. She felt more like a woman who wanted to work and make money, more ambitious and who wanted to settle in life. I was not too fond of her but I didnt hate her either. This was a chance for my mother to also learn with me and a few other friends who joined our class just because she used to come home to teach. I remember learning on our big terrace which had a cement floor. There used to be big fights in our house about my mother learning to dance, my grand parents were not happy that other men could see her dance. That created another kind of fear and inferiority in me. I started fearing if my other friends who were boys saw me and my mom dance and tease me when I played cricket with them. So more than dancing itself, I used to always look around on other terraces if someone had secretly sneked in to see us dance and laugh.

The climate change

Rocky was a devout Jew who was also a fitness freak. The only two things he cared to always update were his running jacket which was a body fit modern one with extra oxygen perforations and his smart wristband which was almost like his spouse/doctor/maid etc.

He generally led a very calm and happy life. His running session started as early as 5 in the morning and lasted almost 3 hours. He lived In a tropical place which was a calm peaceful place. Most of the streets he went to had his favorite trees, the ones which spread densely housing a lot of birds which often sang as he ran below them.

When it was sunny, he would enjoy the run under the shade and if it was raining then his jacket would come to his rescue. The climate was stable every year and it would never be dry.

He was running for almost 15 years now since the time he relocated.

But that day, as Rocky finished running and sat in his bunker for some rest, the tectonic plates of earth moved again, this time creating a huge crater in his bunker. And in the matter of seconds, poisonous acidic gas on the surface of the earth gushed into his bunker under the ground and melted Rocky, his treadmill along with his favorite gears, running jacket and smart wrist band!

Best friends for life

One evening Pragnya came running to her mother Prathima screaming something with extreme excitement. Prathima, a VP at Sys software solutions had just came home tired after negotiating with Silk Board traffic. She was certainly in no mood to take Pragnyas tantrums this evening.

Pragnya however was quite relentless. She had got a question, her curiosity about the world had increased with her age. She kept asking Prathima, “ Amma why do you think earth is round? I have never seen where it bends, it is certainly flat! “

Surely not in a mood to answer, Prathima just didn’t know what to say. Then smartly she decided to delegate that work. She simply asked Alexa. Pragnya was excited how Alexa quickly gave her a tour of all NASA’s projects on the television and showed why earth is round.

Next evening it was the same. This time Pragnya wanted to know why she has black eyes while her friend Samanya had them blue. And Prathima this time clearly knew what to do, again Alexa came to her rescue. Prathima, a single working mother had suddenly found a part time baby sitter.

Pragnya had now become friends with Alexa, she could ask any question and Alexa would give her a comprehensive explanation without getting irritated. There was no jealousy or selfishness in their relationship either.

10 years later one evening, Pragnya who was now a teenage girl came home from school and as usual went into her room. She was in conversation with her friend on phone, so didn’t acknowledge her mother, Prathima standing to wish her on her 15th birthday.

A visibly worried Prathima then started asking Alexa on the whereabouts of her daughter and realised how good she has been all these years. No drugs, no alcohol, no boyfriends either. One can’t expect more from a daughter in India.

She then continued her conversation with Alexa and requested her to wish Pragnya on her birthday. Afterall Alexa was Prathima’s closest friend too, a companion who was always there to talk and support a single working Indian Mother!

ಶೂನ್ಯ

೨೦ ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದೆ ಶುರುವಾಯಿತೊಂದು ಶೂನ್ಯ
ಗೆಲಿಲಿಯೊ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ ಭೂಮಿಯೇ ಶೂನ್ಯವೆಂದು ತೋರಿಸಿದ
ಡಾರ್ವಿನನು ಜೀವನದ ರಹಸ್ಯವನೆ ಬಿಡಿಸಿಬಿಟ್ಟ
ನಾನೇನು ಸುಮ್ಮನಿರಲಿಲ್ಲ ಯೋಚಿಸಿದೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದೆ ವಾದಿಸಿದೆ
ಅದು ಸತ್ಯ ಇದು ಸತ್ಯ, ಅದು ಸರಿ ಇದು ತಪ್ಪೆಂದು ವಿವರಿಸಿದೆ

ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಗಾಂಧಿ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಿದರೆ ಹಿಟ್ಲರ್
ಸ್ಟಾಲಿನ್ನರನ್ನ ಕಂಡು ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿರುವುದೂ ಶೂನ್ಯವೆಂದರಿತೆ
ಶೂನ್ಯದಿಂದ ಮತ್ತೆ ನಾ ಹುಟ್ಟಿ ನನ್ನ ಜಗತ್ತನ್ನೂ ವಿಸ್ತರಿಸಿದೆ
ಮನೆ ಊರು ಪಟ್ಟಣ ಮಹಾನಗರಗಳ ಸರಮಾಲೆ ಬೆಳೆಸಿದೆ
ಸಾಲದೆ ಒಂದು ಕಟ್ಟಡದ ಮೇಲಿನ್ನೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಆಗಸವನೆ ಮುಟ್ಟಿದೆ

ಕಡೆಗೆ ಕಾಡು ಪ್ರಕೃತಿಯೆಂದು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಪ್ರೀತಿಸಿದೆ, ಸಂಹರಿಸಿದೆ,
ಪ್ರಕೃತಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡವನಾಗಿ ಅದನ್ನೆ ಸಾಯಿಸಿ ಬದುಕಿಸಲು ಹೋದೆ
ಸಾವೇ ಸುಳಿಯಬಾರದೆಂದು ಔಷದಿಗಳನು ಅರಿದು ಸವಾಲೆಸೆದೆ
ಸಮಯವನ್ನೇ ತಿರುಚುವ ವಿಮಾನ ಮಾಡಿ ಹಾರಿದೆ ಹಣ,ದೇಶ,ಭಾಷೆ,
ದೇವರನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ಶೂನ್ಯಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಶೂನ್ಯಗಳನ್ನು ಪೋಣಿಸಿದೆ

ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಿಲ್ಲದೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಪಾಠ ಕಲಿತು
ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಗಿಡ ಬೆಳೆಸಿ ಮರ ಮಾಡಿ ಬೆವರಿಳಿಸಿ ಬಸವಳಿದು
ಸುಸ್ತಾಗಿ ಸೊರಗಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಶೂನ್ಯವನ್ನೇ ಕಂಡೆ,
ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿದೆ ಎಂದು ಬೀಗಿ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಚೀರಿದೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ
ಪಕ್ಕದವ ಚಿವುಟಿ ಹೇಳಿದ, ನೀನು ಶೂನ್ಯದಲ್ಲಿನ ಶೂನ್ಯತ್ವವನ್ನೇ ಮರೆತೆ!

An old article from SAP on my journey in Theatre

http://sapcareersamericas.blogspot.com/2012/ - 30/11/2012

The Blending of Passion and Profession

For Sriharsha GN, the stage and software development share a lot. Through theater, the SAP employee from SAP Labs India is helping colleagues discover hidden talent.

Acting is much more than a hobby for Sriharsha Grama Narasimha Prasad – it’s spiritual. “I forget myself and become the role,” he reflects. “This helps me explore myself, what am I, what can I be, and what is inside me.” Talking to Sriharsha, you can tell he is on a personal journey, that nothing can stop him reaching his goal. When he’s not working in SAP Labs India (SLI) as senior software engineer in Quality Governance and Production, Sriharsha runs a weekend theater group in Bangalore called WeMove, or is helping colleagues in the SLI theater group.

Sriharsha’s passion for drama started at a very young age, when he participated by chance in an acting competition and won first prize. “From then on, I was very keen about performing onstage,” he reflects. In 2001, Sriharsha won “Best Supporting Actor” from India’s National School of Drama. Even after finishing his engineering degree and beginning his career as a software engineer, his passion for theater remained. That’s when he joined WeMove, “the place where people like me meet on Saturdays and Sundays out of passion and talent,” as Sriharsha puts it.

The 28 year old has since won many accolades for his acting talent, taking part in the planning, direction, coordination, and even the writing of poems and scripts for WeMove. Today, he is in charge of all creative elements for the theatre.

But the story doesn’t end there. Since joining SAP in 2008, the boundary between Sriharsha’s profession and acting has blurred. He maintains a very real connection between his role as software engineer during the week and performer/director/coordinator on weekends. And this is the way he likes it.
Sriharsha attributes his passion in each discipline to his ability to balance both activities in his life. “I heartily thank SAP for giving me so much space that I am able to manage both my work and my passion outside work so effectively that I am a key player at both places,” he explains. The activities have created a reciprocal effect on each other: “Pursuing my passion on weekends has only made my work at SAP more exciting and created a passion for SAP in me for the work culture. This has enabled me to learn and implement so many things in both places.”

Drama as a Way to “Learn by Unconventional Means” In June, as part of SAP’s 40 year celebration, SAP Labs India (SLI) produced an adaptation of Moliere‘s comedy. The more than 20 cast and crew members of the play were all employees of SAP Labs India, many of them had never set foot onstage. The production combined the disciplines of acting, directing, design, art and technology, and fostered the development of employees in the areas of teamwork, coordination, and self expression.   According to V R Ferose, managing director of SLI, the theater production for 40 years SAP was part of a larger initiative with focus on learning via unconventional means. Drama is just one activity that the leadership team in Bangalore is supporting to expose employees to unconventional sources of learning. Another activity is visiting and learning at schools for the blind. Ferose is sure that this trend is not only relevant to India. The recent international bestselling book “Jugaad Innovation,” documenting frugal and flexible innovation practices, mentioned SAP Labs India for its unique practices in this area, saying it is a testimony to the creativity of its employees.

Show production as a process
For example, coordinating productions for his theater group has inspired Sriharsha to apply LEAN methods at work. “Coordinating with so many people and artists, and creating and defining processes under deadline pressure in my theater group has enabled me to take up the challenge of introducing LEAN culture in my team at SAP,” says Sriharsha. “I am now a Continuous Improvement Round Table member for my team and I have thus contributed my part in this journey of SAP towards LEAN.”

In turn, Sriharsha’s work experience has flowed back into his theater projects: “SAP has taught me the true spirit of balancing processes and creativity while making a product. I also have a vision to use what I have learned at SAP to create entertaining products through my theater group.” Sriharsha has even instituted SAP’s collaboration and decision-making tool, SAP StreamWork, in his theater group. “There were times when we had to plan for several theater performances in parallel – including the complexity of work streams for each production. Since I knew about SAP’s social collaboration tool, we were able to use the solution to take decisions quickly while working remotely.” Sriharsha took advantage of SAP’s offer to non-profit organizations to use the tool for free. “It was a golden opportunity, and people liked it,” he explains.

Theater instills confidence
Theater has had another positive effect on Sriharsha’s work life. It’s improved his confidence in himself and the connection to colleagues. “The praise and feedback from my colleagues when they watch my performances increases my closeness with them at office. This has made me very creative and confident in my daily work, as well as when taking up challenges on the job,” Sriharsha reports.
Sriharsha has seen the same transformation happen to colleagues in theSLItheater interest group. He is one of the founding members of “Rangabhoomi – AnSAPTheatre Interest group”. Here Sriharsha plays a leading role in engaging employees in theater and the creative process. “Software engineers should experience the power of theater acting, and it will really help change perspective,” believes Sriharsha. “I’ve seen a huge change in the people that have participated. Their confidence levels were higher and their thought process was totally different,” he assesses.
SAP Labs managing director VR Ferose recognizes the value of theater to support personal development. So much so that SLI employees were given the opportunity to put on their own theater production as part of SAP’s 40^th anniversary celebrations (see Box “Drama as a Way to “Learn by Unconventional Means”).

Life on the stage has helped Sriharsha connect better with people, develop empathy for others, and approach life in a better way. “I think it is very important to dream and achieve what you have dreamt as it only makes the world a better place to live,” he says.

Written by Paul Baur, SAP

My Hybrid Life!

What can I say about my life now? Its become hybrid! In true sense, unlike vegetables which are losing their nativity due to hybridity, I feel I am gaining it more and more...

My life more or less has become a routine, what started after one year of marriage has thankfully continued until now! No, I am not talking about managing my career with my family! It is about managing my 2 careers....my office and my rehearsals!

My day starts at 6.30 AM when I start to office, then continues at 5pm when I hit my rehearsals and ends at 10 pm when I go back home. I can only thank my supportive wife for allowing me to be so regularly absent from home. It has not been easy for my wife surely! And I also should thank my producers and diectors and co artistes who can bare with me so continuously. 

With this kind of life, I have gained so much of learning, guidance, experience, friendship like never before! I only pray that this stays throughout and I get to work with more and more people, most importantly I get to work! :)

And yes, I need some real lottery, a huge boon, a BIG break probably to do rehearsals from morning till night, be a true artiste and not a hybrid! Waiting for that :)  I wonder how a poem I wrote long back is still so relevant. Aarghhh!!! I feel I am making very slow progress!!!

ಜೀವನವೆಂದು ನಾಟಕರಂಗ?

ನಾನೊಂದು ಕನಸ ಕಂಡೆ
ಕನಸಲ್ಲೊಂದು ಕನಸ ಕಂಡೆ
ನಾನು ರಾಜನಾದ ಹಂಗೆ
ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಆಸೆ ಕಂಡೆ

ಆದರಲ್ಲೊಂದಿತ್ತು ಅಚ್ಚರಿ
ರಾಜ್ಯದ ರಾಜನಲ್ಲ
ಆಡಿದ್ದೆ ನಾಟಕ ರಂಗವನ್ನೇರಿ
ನನಗ್ಯಾರು ಪ್ರಜೆಯಿರಲಿಲ್ಲ

ನಾಟಕದಲ್ಲಿತ್ತು ಮಾತು
ಜೀವನವು ಒಂದು ನಾಟಕ, ಆದರೆ
ನಾಟಕ ಮಾತ್ರ ಆಗಲಾರದು ಜೀವನ
ಎಂದು ನನಗೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದಿತ್ತು

ರಾಜನಾದೆ ನಾಯಕನಾದೆ
ಘರ್ಜಿಸಿ ಹುಲಿಯಾದೆ,ಓಡುವ ಚಿರತೆಯಾದೆ
ಮನಃಪೂರ್ತಿ ಅತ್ತು ನಕ್ಕೆ
ಕೆಳಗಿಳಿದ ಮೇಲೆ ಸಾಮಾನ್ಯನಾದೆ

ನಾನೊಂದು ಕನಸ ಕಂಡೆ
ಕನಸಲೊಂದು ಕನಸ ಕಂಡೆ
ಜೀವನವೂ ಇಂತಹ ಕನಸಾಗ
ಬಾರದೆ ಎಂದು ನೊಂದೆ

ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಕರು

ಹುಲಿಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟು
ಅದನಲ್ಲೆ ಕಾಯಲು ಬಿಟ್ಟು
ಕರುವನು ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ
ಕಾಣಲು ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ಮನೆಗೆ ಬಂತು

ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಸೋತಾ ವದನ
ದುಗುಡದಿ ಬತ್ತಾ ಕಣ್ಣು
ಸತ್ಯವ ನುಡಿಯದಾ ಬಾಯಿ
ಕರುವನು ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ನೋಡಿತು ನಿಂತು

ಅಮ್ಮ ಬಂದ ಖುಷಿಗೆ
ಕಂದ ಮೇಲಕೆ ಜಿಗಿದು
ಹಾಲನು ಬೇಡುತ ಓಡಿ
ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಕರುವು ಎಗರುತ ಬಂತು

ಕೆಚ್ಚಲಲಿ ಹಾಲೆ ಇಲ್ಲ
ಅಮ್ಮನು ಕಾಯಲೆ ಇಲ್ಲ
ಮಗುವನು ಒಮ್ಮೆಗೆ ಸವರಿ
ಸುಮ್ಮನೆ ಅತ್ತಳು ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ಮತ್ತೆ ಹೊರಟು ನಿಂತು

ಕರುವಿಗೆ ಆಗದು ಅರ್ಥ
ತನ್ನ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿದೆ ವ್ಯರ್ಥ
ಅಮ್ಮ ತಿರುಗಿ ಹೊರಟಿರುವುದಕೆ
ಪುಣ್ಯಕೋಟಿಯ ಕರುವಿಗೆ ಅಳುವೇ ಬಂತು

ಹುಲ್ಲು ಖಾಲಿಯಿರಬಹುದು
ಆದರೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಲ್ಲವದು
ಬಂದೊಡನೆ ಅಮ್ಮ ಸಂಜೆ
ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ಕೊಂಡು ಕರುವು ಕಾಯಿತು ಬಾಗಿಲ ಬಳಿಯೇ ನಿಂತು

ಕನಸೆನ್ನುವುದು ಒಂದು ಬಣ್ಣದ ಕನ್ನಡಿ
ಘಟನೆಯೆಂಬ ನೈಜತೆಯ ಮುನ್ನುಡಿ
ಹೊರ ನೋಟಕ್ಕೆ ಸಿಗಿವುದು ಬರಿಯೆ ತುಣುಕು
ಅದನ್ನು ನಂಬಿ ಹೇಗೆ ಮಾಡುವೆ ನೀ ಅದರದೇ ಅಣಕು?

ಹೌದು, ಒಡೆದಿದೆ ಅದು ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ
ಬಿರಿದಂತಾಗಿದೆ ನಿನ್ನ ನಗೆಪಾಟಲಿನ ಆಟಕ್ಕೆ
ಆದರೆ ನಿನಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವೆ, ಆದರೂ ಅದರ ಚೂರು
ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಮತ್ತೆ ಕಂಡ ಅದೇ ಕನಸು ಆಗಿವೆ ನೂರು.

ಚೂರಾದ ಗಾಜು ಕಾಲಿಗೆ, ಅದರ ಬೆರಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿವೆ
ಸಿಕ್ಕು ಅವನ್ನು ಚುಚ್ಚಿ, ಝಲ್ಲನೆ ನೆತ್ತರು ಚಿಮ್ಮಿದೆ
ನೋಡು ಸರಿಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ, ಅದು ಜೋರಾಗಿ ಹರಿದಿದೆ
ಹರಿದು ಹರಿದು ಬಿಸಿಲ ದಾರಿಯನು ನನಗಾಗಿ ತಣಿಸಿದೆ

ಕನಸೆನ್ನುವುದು ಒಂದು ಬಣ್ಣದ ಕನ್ನಡಿ
ಘಟನೆಯೆಂಬ ನೈಜತೆಯ ಮುನ್ನುಡಿ
ಹೊರ ನೋಟಕ್ಕೆ ಸಿಗಿವುದು ಬರಿಯೆ ತುಣುಕು
ಅದನ್ನು ನಂಬಿ ಹೇಗೆ ಮಾಡುವೆ ನೀ ಅದರದೇ ಅಣಕು?

ಮಾಯೆ

ಅಂದು ಕಂಡಿತು ಬರಲು ಕೂಗಿತು
ಮನದ ತವಕವಾಯಿತು
ಕೋಟಿ ಚಂದ್ರರ ಕೋಟಿ ಸೂರ್ಯರ
ಸಾಟಿ ಬೆಳಕನು ಜ್ವಲಿಸಿತು

ನನ್ನ ಕಾಲ್ಗಳ ಹಿಡಿದು ಎಳೆಯಿತು
ಸರಪಳಿಗಳ ಮುರಿದಿತು
ತಲೆಗೆ ನಾಟಿ ನನ್ನನದರ
ಕೈಗೊಂಬೆ ಮಾಡಿ ಆಡಿತು

ಸುತ್ತಮುತ್ತಲು ಕಾಣದಾಯಿತು
ಅದರ ಯೋಚನೆ ಸುಳಿಯಿತು
ಕಾಣದ ಹಾಗೆ ಹರಡಿ ಪದರ
ನಕ್ಕು ಕೇಕೆ ಹಾಕಿತು

ಕಡೆಗೆ ತೆವಳುವ ನನ್ನ ಸೆಳೆಯಿತು
ತನ್ನ ದರುಶನ ನೀಡಿತು
ಕೋರೆಹಲ್ಲುಗಳನು ಚಾಚಿ ಅದರ
ಮಾಯೆ ನನ್ನನೆ ನೋಡಿತು

ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ನಾನಂದು ಕೊಂಡೆ ಅಂದು
ನನಗಾಗಿಯೆ ನೀ ಎಂದು
ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವು ಜೊತೆಗಿರುವೆವೆಂದು
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ಆ ನಿನ್ನ ಬಟ್ಟಲು ಕಣ್ಣು
ನಿನ್ನ ಕೆನ್ನೆ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು
ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲವೇ ನೀ ಹೆಣ್ಣು
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ಉಸಿರುಸಿರಲಿ ಬೆರೆತು ಬಂತು
ನನ್ನಲ್ಲೆ ನೀ ಸೇರಿದೆಯೆಂತು
ಕಣ್ಣಿಗಾದರೆ ಕಾಣದೆ ಹೋಯಿತು
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ನಿನಗಾಗಿ ನನ್ನನೆ ಮರೆತೆ
ನಿನ್ನ ಆಸೆ ಕೋಪಗಳರಿತೆ
ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನ ಗಾನದಿ ಬೆರೆತೆ
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ಹ್ರ‍್ದಯವೊಂದು ನಿನಗೂ ಇಲ್ಲವೆ
ನನ್ನ ಹೃದಯವನೇಕೆ ಕೊಲ್ಲುವೆ
ನಾ ನಿನ್ನ ಪ್ರೇಮಿಯೆ ಅಲ್ಲವೆ
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

ಆಸೆ ಹುಸಿಯಾಗಿ ನನಗೆ
ಬದುಕನ್ನೆ ಕೊಟ್ಟೆ ನಿನಗೆ
ನೀನದನ ಕದ್ದೆ ಕೊನೆಗೆ
ಏಕಾಯಿತು ಹೇಳು ಹಿಂಗೆ?

Anda Pinda Bhramaanda- part6 Love guru

ಆಗ ತಾನೆ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ “Recession-ನಾಶ “ ಮಹಾ ಯಾಗ  ಮಡಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದ ಗುರುಜಿ ಪೂರ್ತಿ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ  ಸಾಲದು ಅಂತ ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನ  “Wockhardt” ನಲ್ಲಿ “Swine-flu” ರೋಗಿಗಳು  ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿ ತುಂಬಾ ವ್ಯಾಪಾರ  ಆದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ “Swine-flu” ಗೆ ಮೃತ್ಯುಂಜಯ ಹೋಮ ಮಾಡಿಸಲು ಬೇರೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ “Hectic Life” ನ ನಡುವೆ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿ “T.V” ಯಲ್ಲಿ  ಕೂಡ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.

ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ  ಗುರುಜಿಯ “ T.V” ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ “ T.R.P “ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿ ಟುಸ್ ಆಗಿತ್ತು. ಅದೊಂದೇ ಗುರುಜಿಗಿದ್ದ ದುಃಖ. ಅದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ಅಂತ ಇರೋ ಬರೋ ದೇವರಿಗೆಲ್ಲ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತರು. ಅಲ್ಲದೇ ಬೇರೆ “ Channel “ ನಲ್ಲಿ ಭವಿಷ್ಯ ಹೇಳುವರ ಹತ್ತಿರವೂ ತಮ್ಮ ಜಾತಕ ತೋರಿಸಿ ಆಯಿತು. ಆದರೂ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಬೇರೆಯವರ “T.R.P” ಬೆಳೆಯಿತು. ಕಡೆಗೆ ಗುರುಜಿ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡೇಬಿಟ್ಟರು, ತಾನು ಸ್ವಲ್ಪ “Modernize” ಆಗಲೇಬೇಕೆಂದು ಹಾಗು ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹಲವಾರು ಯುವಕರಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ದಾರಿ ತೋರಿಸಬೇಕೆಂದು ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು “ Love-Guru” ಅಂತ ಬದಲಾಯಿಸೇಬಿಟ್ಟರು. ಅದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ Feb 14^th ರಂದೇ ಶುರುವೂ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು.

ಲವ್ ಗುರು ಶುರು ಆಗಿದ್ದೇ  ತಡ, T.R.P ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಹಾರಿತು, ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿ ಗಂತು ಸಂಭ್ರಮವೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಕೂದಲಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದೇನು, ಮುಖಕ್ಕೆ “Cream” ಹಚ್ಚುವುದೇನು, ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕುವುದೇನು? ಇದೆಲ್ಲ ನೋಡಿ ಅವರ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಸಂಶಯ ಬೇರೆ ಶುರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ತಲೆಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದೆ ಗುರುಜಿ ತಮ್ಮ ಅಲಂಕಾರ ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೇನು “Studio “ ಗೆ ಕಾಲಿಡಬೇಕು, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾರೋ “Spot Boy” ಇವರ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು, “ ರೀ ತಾತ, ಹುಡುಗೀರು ನಿಮ್ಮನ್ನ ಮದುವೆ ಆಗು ಅಂತಲ್ರಿ ಕೇಳದು! ಬೇರೆ ಹುಡುಗರು ಯಾಕೆ ಅವರನ್ನ ನೋಡ್ತಿಲ್ಲ ಅಂತ ಕಣ್ರಿ ಕೇಳದು. ಈ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಗೆ ಇದು ಬೇಕ? “ ಅಂದುಬಿಟ್ಟ. ಗುರುಜಿಗೆ ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಕೋಪ ಹಾಗು ಜ್ನಾನೋದಯ ಎರಡೂ ಆದವು. ಸರಿ ಇನ್ನೇನು ಮಾಡದು, ಬಂದಾಯಿತಲ್ಲ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮುಗಿಸೇ ಬಿಡೋಣ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾದರು.

ಮೊದಲನೇ ಕರೆ, “ನಮಸ್ಕಾರ ಗುರುಜಿ “.

ಗು : “ ಗುರುಜಿ ಅಲ್ಲಪ “Love – ಗುರುಜಿ” “  ಹೋಗ್ಲಿ ನಿನ್ ಹೆಸ್ರೇನು?”

“ ರೀ, P.J ಹೊಡಿತೀರಲ್ರಿ. ನನ್ನ ಹೆಸರು ಸಮೀರ್ “

ಗು : “ ನಿನ್ಗೆ Love-Problem ಇದೆಯೇ “

“ ಥು ನಿಮ್ ಮುಖಕ್ಕೆ!! ಅಲ್ರೀ ನಾನ್ಯಾಕ್ರೀ ನಿಮ್ಗೆ ಕರೆ ಮಾಡ್ಲಿ ಇಲ್ದಿದ್ರೆ? ನನ್ Boyfriend ನನ್ಗೆ ಕೈ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟ ಅದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ಹೇಳಿ. ಮೊನ್ನೆ ತಾನೆ ಇಬ್ರು ಒಟ್ಗೆ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಪೂಜೆ ಮಾಡ್ಸಿದ್ವಿ. ಅದೇನಾಯ್ತೋ ಏನೋ ಆ ಪೂಜಾರೀನ ನೋಡಿದ್ಮೇಲೆ ನೆನ್ನೆಯಿಂದ ನನ್ ಹತ್ರ ಮಾತೇ ಆಡ್ತಿಲ್ಲ. “

ಗು : “ ನೀನು ಹುಡುಗ  ತಾನೆ? ಖರ್ಮ ಖರ್ಮ, ಶನಿ ನಿನ್ಗಲ್ಲಪ್ಪ  ನಂಗೆ ಬಡ್ಕೊಂಡಿರದು.”

“ಲೇ ಮುದಿಯ ಏನೋ ಪಾಪ ಪರಿಹಾರ ಹೇಳ್ತಿಯ ಅಂತ ಕರೆ ಮಾಡಿದ್ರೆ ತಲೆ ಹರಟೆ ಮಾಡ್ತಿಯ? !॒॒॒॒॒@#$%^&*() ಇಡೋ Phoneಊ “

ಎರಡನೇ ಕರೆ “ ನಮಸ್ಕಾರ ಗುರುಜಿ ನನ್ನ ಹೆಸರು ರಮೆಶ ಅಂತ ”.

ಗು : “ ನಿಂಗೂ  ಹುಡುಗರ ತೊಂದರೆನೆ? “

“ಚೆ ಚೆ ಇಲ್ಲ ಗುರುಜಿ. ಹುಡುಗಿ ತೊಂದರೆ”

ಗು : “ ಅಭ್ಬ ಬದುಕಿದೆ. ಅದೇನು ಹೇಳು ಬೇಗ “

“ ನಾನು ಒಬ್ಳನ್ನ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಿದಿನಿ, ಔಳು ಇನ್ಯಾರೊ ಹುಡುಗೀನ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಾಳಂತೆ “

ಗು : “ ಥು ಹಾಳಾದ್ದು ಅದ್ಯಾವ್ ಮಗ್ಗ್ಲಲ್ಲಿ ಎದ್ದಿದಿನೋ  ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಲೇಯ್ ಇಡಯ್ಯ Phoneಉ  ತಲೆಹರಟೆ “

ಮೂರನೇ ಕರೆ… “  ನಮಸ್ಕಾರ ಲವ್-ಗುರುಜಿ “

ಗು : “ಅಬ್ಬ ಕಡೆಗು  ಹುಡುಗಿಯ ಧ್ವನಿ…ಏನು ಹೇಳಮ್ಮ”

“ ಗುರುಜಿ, ನಾನು ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನ್ನ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಿನಿ, ಆದ್ರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಲ್ಲ”

ಗು : “ ಏನು ಕೆಲ್ಸ  ಹುಡುಗನ್ದು?“

“ಹುಡುಗ ನಮ್ಮನೆ ಹತ್ರ cycle blow ಹೊಡಿತಾನೆ”

ಗು : “ ಸರಿ ಸರಿ  ಅರ್ಥ ಆಯ್ತು ಬಿಡು. Love is Blind, ಪಾಪ  ನೀನೇನ್ ಮಾಡ್ತಿಯ. ಅಲ್ಲ ಅದೇನ್  ಅಷ್ಟ್ ಖುಶಿಲಿ ಹೇಳ್ತಿಯಲ್ಲ Blow ಹೊಡಿತಾನೆ ಅಂತ ಒಳ್ಳೆ Software Engineer ಥರ? “

“ಅಯ್ಯೋ ಅದ್ರಲ್ಲೇನಿದೆ? Recession ಅಂತ Software Engineerಗು ಔನಷ್ಟೇ ಸಂಬಳ ಇವಾಗ. ಅದಲ್ದೆ Cycle Blow ಹೊಡ್ಯೋದಕ್ಕೆ Recession ಅನ್ನದೇ ಇಲ್ಲ”

ಗು : “ ಹಾಳಾಯ್ತು. ಕಲಿಯುಗ ಕಲಿಯುಗ. ಸರಿ ನಿನ್ನ  ಜಾತಕ ನೋಡಿದ್ರೆ ನಿಮ್ಮಪ್ಪಂಗೆ  ಶನಿ ದೆಸೆ, ನಿನ್ನ Lover ಗೆ ಶುಕ್ರ  ದೆಸೆ ಇದೆ. ಒಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡು, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳ್ದೆ ಕೇಳ್ದೆ ಔನ್ ಜೊತೆ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಮಕ್ಳಾದ್ಮೇಲೆ ಮನೇಗ್ ವಾಪಸ್ ಹೋಗು “

“ ಸರಿ ಗುರುಜಿ Thanks ಈ ಮನೆ ಹಾಳ್ Idea ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ  “

ಗು : ತ್ರುಪ್ತಿ ಆಯ್ತು  ಇವತ್ತು ಸದ್ಯ….

ಗುರುಜಿ ಮನೆಗ್  ಬಂದು ಇನ್ನೇನು ಮಲಗಬೇಕು, ಅವರ  ಹೆಂಡತಿಯ ಕಠೋರ ಧ್ವನಿ ಕೇಳತ್ತೆ, “ ರೀ ಭಾಗ್ಯ ಎಲ್ರೀ “. “ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ ಮಗು College ಇಂದ ಬಂದಿರಲ್ಲ ಬಿಡೇ “ . “ ನಿಮ್ ದಡ್ತನಕ್ ಇಷ್ಟ್ ಬೆಂಕಿ ಹಾಕ, ಇವತ್ತು Sunday ಅಲ್ವೇನ್ರೀ “. ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ room ಇಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡ್ತಾರೆ, ಒಂದು ಪತ್ರ. “Thanks for the ಮನೆಹಾಳ್ idea” !!!

Anda Pinda Bramhaanda Part 5- Timmappa Consultancy Services

ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮೀ ಮಹೂರ್ತ ದಲ್ಲಿ ಎಬ್ಬಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಳೆದ ೨೫ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅವಿರತ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅದು ಎಷ್ಟು ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತ್ತೆಂದರೆ ನನ್ನನ್ನು almost ಮದುವೆ ಅನ್ನುವ ಖೆಡ್ಡದಲ್ಲಿ ತಳ್ಳಿ ಮಜ ನೋಡುವುದಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಮನೆಯವರು ಮುಂದಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ” ಮದುವೆ ಆದರೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಬಂದು ನಿದ್ದೆ ಕಮ್ಮಿ ಆಗುತ್ತೆ” ಅಂತ ಆದರೆ, ನನ್ನ version, ” ಮದುವೆ ಆದರೆ ತಲೆಕೆಟ್ಟು ನಿದ್ದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಇನ್ನು ಎಚ್ಚರ ಎಲ್ಲಿಂದ ಆಗುವುದು” ಅಂತ. ಅಬ್ಬಬ್ಬ ಎಂಥ ಕೆಟ್ಟ ಕನಸು ಅದು! ಈ ಮಧ್ಯೆ ನನಗೆ ಆದ ಪರಿಚಯ ಪೂರ್ಣಾನಂದ ಗುರುಜಿಯದ್ದು. ಅವರ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕನಾಗಿ ಅವರು ಪೂರ್ಣ ವಾಗಿದ್ದರು. square ಮುಖ ಇದ್ದ ಅವರ ಗಾತ್ರವೂ full square. ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕೂತರೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ಣಾನಂದರದು square ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿ cube ಆಕಾರ. ಅದಿಕ್ಕೆ ನಾನು ಅವರನ್ನು ನಿಂತಾಗ ಪೂರ್ಣಾನಂದ2 ಅಂತಲೂ ಕೂತಾಗ ಪೂರ್ಣಾನಂದ3 ಅಂತಲೂ ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದುಂಟು.

ನನ್ನನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರು ಯಾರೊ ಮಾಟ ಮಡಿಸಿರಬೇಕೆಂದು ಪೂರ್ಣಾನಂದರ ಬಳಿ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದರು. ” ಇವನು ಯಾವಾಗಲೂ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ, ಏನಾದರು ಮಾಡಿ ಗುರುಜಿ”. ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿ, ” ಅಷ್ಟೆ ತಾನೆ, ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೫ ಘಂಟೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಇವನು ಶವಾಸನ ಮಾಡಿದರೆ ಸರಿಹೋಗತ್ತೆ ಅಂದರು” ನಾನು ಬಯಸಿದ್ದೂ ಹಾಲೂ ಅನ್ನ, ಆ illogical ಸ್ವಾಮಿಜಿ ಹೇಳಿದ್ದೂ ಹಾಲು ಅನ್ನ ! ಆಗ ನನಗೆ ಹೊಳಿದದ್ದು, ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ I.T park ನಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಈ square ಸ್ವಾಮಿಜಿಯ ವ್ಯಾಪಾರ dull ಅಂತ. ಸರಿ ಇವರು ನನ್ನ ಜೀವನ ಏನು ಸರಿ ಮಾಡದು? ನಾನೆ ಇವರ ಭಾಗ್ಯ ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು ಹಾಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಜಾನೂ ತೊಗೊಬಹುದು ಅಂತ ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ ” ನೋಡಿ ಗುರುಜಿ, ನೀವು ಒಪ್ಪೋದಾದ್ರೆ, ನಿಮ್ಮ ವ್ಯಾಪಾರ full swing ನಲ್ಲಿ ಓಡೋಹಾಗೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ”. ಗುರುಜಿಯ ಮುಖ ಅರಳಿದ್ದು, ಇವತ್ತಿಗೂ ಬಾಡಿಲ್ಲ.

ತಿರುಪತಿ ತಿಮ್ಮಪ್ಪನ ದರ್ಶನ ಅಂದ್ರೆ ನಿಜವಾಗಲೂ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಹೋದಹಾಗೆ! ದಿನಗಳ/ವಾರಗಳ ಗಟ್ಟಲೇ ಕಾದರೂ ದರ್ಶನ ಸಿಗುವುದು ಕಷ್ಟ, ಹಲವರಿಗೆ ದರ್ಶನಕ್ಕೇ ನಾಮವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯ law ನಲ್ಲೂ ಒಂದು loophole ಕಂಡುಹಿಡಿದ ನಾನು ಪ್ರಚಂಡನೇ ಸರಿ. ಪಾಪ ತಿರುಪತಿಯ ನಿರ್ವಾಹಕರು, atleast ” Senior Citizens” ಮತ್ತೆ ” Physically disabled” ಜನಕ್ಕೆ ನಾಮ ಬೀಳಬಾರದು ಅಂತ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ “railway platform” ನಲ್ಲಿ ಕೊಡೊಹಾಗೆ, “Special entrence” ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ತಿಮ್ಮಪ್ಪನ ನಾಮವೂ railway track ಥರ parallel ಅಲ್ಲವೇ? ಸರಿ ಪಾಪ ಅವರು ಏನೋ ಜನಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೇದಾಗಲಿ ಅಂತ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದರೆ, ನಮ್ಮಂತಹ ಫಟೀಂಗರು ಅದನ್ನ ಒಂದು “Buisiness” ಆಗೆ ಪರಿವರ್ತಿಸಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಕೊಟ್ಟೆ ನೋಡಿ ಗುರುಜಿಗೆ ಒಂದು ” Amazing Idea”! ತಿರುಪತಿಯೇ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿತು.

“TCS” ಪಕ್ಕಾನೇ ” Timmappa Consultancy Services” ಶುರುವಾಗೇಬಿಟ್ಟಿತು. ತಿರುಪತಿಯ ಚೊಂಬೇ ಅದರ “Logo”, ನಾಮವೇ ಅದರ “Motto”. ಅಯ್ಯೊ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತೀರ ಜನರ ನೂಕು ನುಗ್ಗಲಾಟವನ್ನು? ಇಲ್ಲೇ ಒಂದು ತಿರುಪತಿ Q ಶುರು ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಗುರುಜಿ ನನ್ನನ್ನು ಅವರ sle… ಅಲ್ಲ ಅಲ್ಲ ಅವರ company ಯ sleeping partner ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಅಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಾಗದವರಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದ ಹಾಗೆ, and ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಯಾಗಿದ್ದವರಿಗೆ ಕೈ ಕಾಲು ಮುರಿದ ಹಾಗೆ training ನಡಿಯಲು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿಂದ training ಮುಗಿಸಿದ ಭಕ್ತಾದಿಗಳು ಈ skills ಅನ್ನು, ತೀರ BMTC ಯಲ್ಲಿ ಟಿಕೆಟ್ ರಹಿತ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಉಪಯೋಗಿಸಲು ಶುರು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ” ಗುರುಜಿ trained ಭಕ್ತಾದಿ” ಗಳದ್ದೇ ರಾಜ್ಯ. ಈ Idea ಕೊಟ್ಟ ನನಗೆ ಹಾಗು ಗುರುಜಿಗೆ ತಿರುಪತಿಯಲ್ಲೇ ಭಕ್ತ ಮಂಡಳಿಯಿಂದ ಸನ್ಮಾನವೂ ನಡೆದು ಹೋಯಿತು. ಕಾಲ ಕಳೆದ ಹಾಗೆ ಗುರುಜಿ ತಿರುಪತಿ ಲಾಡು ಮಾರಲೂ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲದೇ Training ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದವರಿಗೆ ” Direct Entry” scheme ಕೂಡ ಶುರು ಆಯಿತು. ” Disabled” ಅಂತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವರ ಜೊತೆ “Helper” ಅಂತ ಇವರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿಬಿಡುವುದೇ ಅದರ ಮರ್ಮ.

ಈ ಗುರುಜಿಯ ಸಾಹಸ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಪತಿ ತಿಮ್ಮಪ್ಪನ ಕಿವಿಗೂ ಕೇಳಿಸಿರಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ ಗುರುಜಿಯ “Trainees” ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡರು, ಇಲ್ಲಿ ಗುರುಜಿಯ ಲಾಡು ಅಸಲಿನಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದ ಸುಬ್ಬಾ ಶೆಟ್ಟಿ ಹೋಟೆಲಿನದು ಅಂತ ತಿಳಿಯಿತು. ಸರಿ ಜನರ ದಂಡೇ ಅವರ “TiCS” ಮುಂದೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಆಯಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ನೋಡಿದ್ದು ದೊಡ್ಡ A1 Size ನ ತಿರುಪತಿ ನಾಮದ Poster!!!

AnDa PinDa BramhaanDa Part4 – Section 377

ಈ ನಡುವೆ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿ ಬಹಳ Sophisticated ಆಗಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ಯಾವುದೊ soft skills ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಸೇರ್ಕೊಂಡಿದ್ರು. ಯಾರಾದ್ರು ಕೇಳಿದ್ರೆ, “ ಏನು ಮಾಡಕ್ಕೆ ಆಗತ್ತೆ ಸ್ವಾಮಿ, World Is Flat” ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. Friedman ಬರಿಯುವುದು ಇವಾಗ ಸಾರ್ಥಕ. ಅದು ಸಾಲದು ಅಂತ ಅವಾಗವಾಗ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಒಂದೆರಡು English ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಿಗೂ ಹೋಗಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದರು. “ ಯಾಕ್ರಿ ನಿಮ್ಗಿದೆಲ್ಲಾ? “ ಅಂತ ಯಾರಾದರು ಕೇಳಿದರೆ “Globalization, modernization” ಅಂತೆಲ್ಲ ಏನೇನೋ ಮಣಮಣಿಸಿ ಮುಂದಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವ ಮುನ್ನ ಪಲಾಯನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಅಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸುಮ್ಮನಿರದೆ, “ ಹಾಳಾಯಿತು!! ಅಲ್ರೀ ಗುರುಜಿ, ನೀವು ನಮ್ಮ ಸನಾತನ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ತಿರುಗಾಡ್ತಿದ್ರಿ ಇವಾಗೇನ್ ಬಂದಿರೋದು?” ಅಂತಂದ್ರೆ, “ ಅಯ್ಯೋ ಯಾರು ಇಲ್ಲ ಅಂದಿದ್ದು? ಏನು ಮಾಹಾ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲ ಬಿಡಿ. ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಅಂದ್ರೆ ಸೂರ್ಯ ಹೋಗಿ Sun ಆಗಿದೆ. ಚಂದ್ರಹೋಗಿ moon ಆಗಿದೆ. ಆಮೇಲೆ, ಮುಂಚೆ ಜಾತಕ ಬರೆದು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ, ಇವಾಗ ಅದನ್ನೇ E-Mail ಮಾಡ್ತಿನಿ ಅಷ್ಟೆ. ಬೇಕಿದ್ರೆ www.guruji.com visit ಮಾಡಿ ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಾಗತ್ತೆ!”. ಅಂತ ಹೇಳಿ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲಿಸದೆ ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೆ ಯಾವುದೋ X-Men ಅನ್ನೋ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದ್ದ ಗುರುಜಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ಬರುವ ಯಾವನೊ ಬೋಡ ಗುಂಡನ ಹಾಗೆ ತಮ್ಮ ವೇಷ ಬೇರೆ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಅವನ ಹಾಗೆ ಅವರಿಗೂ ಬೇರೆಯವರ ಭವಿಷ್ಯ ತಿಳಿಸುವ X-gene ಇದೆಯಂತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ತಮ್ಮ Astrology Centre ಅನ್ನು Xtrology Centre ಅಂತ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರ.ೆ

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿದ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿಗೆ, ನಿಜವಾದ Globalization ಅಂದರೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೆ ಅವರ ಹೊಸಾ client ಒಬ್ಬನಿಂದ. ಆ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮನೋ ಇವರನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಶಂಕರಚಾರ್ಯರೇ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಗುರುಜಿ ನಿಂತ್ಕೊ ಅಂದರೆ ನಿಂತ್ಕೊತಿನಿ, ಕೂತ್ಕೊ ಅಂದರೆ ಕೂತ್ಕೊತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಾನುಭಾವ.ಯಾವಾಗಲೂ ಅವರ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ!! ತನಗೆ ಅದೆಲ್ಲಿಂದ ಇಂಥ ಶಿಷ್ಯ ಸಿಗಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಅಂತ.

ಒಂದು ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿಯ ಶಿಷ್ಯ ಜೋರಾಗಿ ಗೋಳಾಡಿಕೊಂಡು ಗುರುಜಿಯ Xtrology Centre ಗೆ ಬಂದವನೆ ಅವರನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಅಳತೊಡಗಿದ. ಮಹಾನ್ ಕರುಣಾಳುವಾದ ನಮ್ಮ ಗುರುಜಿ ಕೇಳಿದರು.”ನನಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಬಯಿಯಲ್ಲೇ ಕೇಳುವ ಆಸೆ. ಏನು ನಿನ್ನ ತೊಂದರೆ” ಅಂದರು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು, “ ಗುರುಜಿ ನನಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಆಗಲೇ ೩ ವರ್ಷ ಕಳೀತಾ ಬಂತು ಆದರೂ ನನಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗಿಲ್ಲ. ಏನು ಮಾಡೋದು? “ ಅಂದ. ಗುರುಜಿಗೆ ಆದ ಆನಂದ ಹೇಳತೀರದು. ಕಡೆಗೂ ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಜ್ನಾನ ಬಂಡಾರ ತೆರೆಯಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. “ ಅಯ್ಯೋ ನಾನಿರುವಾಗ ಭಯ ಯಾಕೆ? ನೋಡು ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದ ಕೂಡಲೆ ಹಸುವಿನ ಗಂಜಲ ಸಗಣಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ತಿನ್ನು. ಹೀಗೆ ೬ ತಿಂಗಳು ಮಾಡು ನಿನಗೆ ಖಂಡಿತ ಮಗು ಆಗುವುದು. “ ೬ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಮಗುವೇ? ಇದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಒಂದು ೯ ತಿಂಗಳಾದರೂ ಬೇಡವೇ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ, “ಅಯ್ಯೋ ಅನಿಷ್ಟ ಮುಂಡೇದೆ, ಹೇಳಿದ ಹಂಗೆ ಮಾಡು. ಅಲ್ಲೀ ವರೆಗು ನನಗೆ ಮುಖವೇ ತೋರಿಸಬೇಡ.” ಅಂತ ಅವನಿಗೆ ಷರತ್ತೇ ಹಾಕಿದರು.

೬ ತಿಂಗಳಾದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಗುರುಜಿಯು ಶಿಷ್ಯನ ಮುಖವೇ ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ number, phone ನಲ್ಲಿ ಕಂಡಾಗಲೆ ಗುರುಜಿಗೆ ಅವನ ಹಾಗು ಅವನಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದ ಷರತ್ತಿನ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು. ಅವರು ಗೆದ್ದಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. “ ಹೂ ಹೇಳಪ್ಪ ಏನ್ ವಿಶೇಷ?” ಅಂತ ಕೇಳಿದೊಡನೆಯೇ ಅವನ ಉತ್ತರ, “ ಗುರುಜಿ, ಮಗು ಆಗುವುದಿರಲಿ, ಆಗುವ ಲಕ್ಷಣವೂ ಇಲ್ಲ”. ಗುರುಜಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ. ತಾನು ಏನಾದರೂ ಲೆಖ್ಖ ಹಾಕುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಾಗಿದೆಯ ಅಂತ. “ಹೌದಾ ಹಿಂಗಾಗಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ ನಕ್ಶತ್ರ, ರಾಶಿ ಮತ್ತೆ ಹೇಳು? ಅಂದ ಹಾಗೆ ಅವಳ ಹೆಸರು?” ಅಂತ ಕೇಳಿದರು.

ಅದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಉತ್ತರ ಕೇಳಿ, ಗೋಮೂತ್ರದಲ್ಲಿ ಗುರುಜಿಯೇ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವ ಹಾಗಾಯಿತು. ಶಿಷ್ಯನ ಉತ್ತರ “ ರೋಹಿಣಿ ನಕ್ಷತ್ರ, ಕನ್ಯಾ ರಾಶಿ. ಹೆಸರು “Rohit“.